W pokoju panuje mrok, lekką poświatę daje monitor...

Za oknem niebo spowite chmurami a czterech ścianach ja...

Pomiędzy ciszą a ciszą słychać klikanie klawiatury, ale czy tylko...

Gdyby się wsłuchać jest więcej dźwięków...

Słychać biegnące myśli, są daleko jak zawsze...

Słychać jak tęsknota obija się o ściany pokoju, uderza o nie z hukiem i rozbija się na podłodze...

Słychać bicie serca, próbuje uderzać miarowo, jakby w tak... Bach, Schubert... prędzej Paganini...

Wsłuchuję się  tą muzykę, w tą ciszę przerywaną deszczem...deszczem łez...spływają po policzku i opadają na podkoszulek...

Raz, dwa, trzy, cztery... aby zasnąć liczę... liczę nie spełnione marzenia, nie dotrzymane obietnice...

skrajności, w które wpadam...

Liczę dni... od spotkania do spotkania...

Wkrótce październik... a potem listopad, grudzień, styczeń i luty... a co będzie potem...

Według naszego kalendarza będzie marzec...

Według moich obliczeń, coś się skończy... a może już się skończyło, tylko ja uporczywie się tego trzymam...

Cóż jeszcze mogę policzyć?

Czy liczyliście kiedyś łzy spływające po policzku?

Jakie to uczucie...

na początku łza wypływa z oka... przesuwa się blisko nosa... czuć jej delikatność... potem tuż przy nosie czuć słoność łzy... a gdy spływa po policzku zaczyna delikatnie łaskotać, jakby chciała przeprosić, że płynie...

jakby chciała wynagrodzić smutek łaskotaniem...

Znowu cisza w okół mnie...

pustka...

cztery ściany...

głęboki wdech...

i głęboki szloch,

twarz ukryta w dłoniach tak by nikt nie zobaczył łez...

ale przecież nikt tego nie widzi...

przecież jestem sama...

tak zwyczajnie sama...

z głupią miłością, która niszczy mnie ....

z naiwnością, która na co dzień ze mnie kpi...

Pozwólcie mi zasnąć na dłużej...

I nie śnić... nie kochać... i nie czuć...

pozwólcie mi...

a jutro będzie inaczej... za horyzontem pojawi się nowy dzień,
a ja ponownie będę udawać, że wszystko gra...